Καθώς διανύουμε τη δεύτερη εβδομάδα της Αποκριάς ας θυμηθούμε κάποια από τα έθιμα του χωριού τις ημέρες αυτές.
Τα παλιότερα χρόνια τις ημέρες των τριών εβδομάδων της Αποκριάς, ή μάλλον τις νύχτες της περιόδου αυτής, άκουγες ήχους από φωνές ανθρώπων, των "καρναβαλιών", που γύριζαν στους δρόμους. Ακουγόταν ο ήχος "Α" διακεκομμένος, καθώς τα καρναβάλια χτυπούσαν με την παλάμη το στόμα τους. Ήταν ένας ήχος συνθηματικός και ειδοποιούσε "φθάνουμε, ερχόμαστε, ανοίξτε μας!".
Παρέες, παρέες τα καρναβάλια γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι, χωρίς στολίδια, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Μια παλιά ρόμπα, μια μαντίλα, ένα ζευγάρι γάντια, κανένα ζευγάρι μπότες, ένα παλιό καλσόν στο πρόσωπο, μια κουβέρτα ή ένα σεντόνι μπορούσαν να γίνουν ένα από τα πολύτιμα αξεσουάρ, που έφταναν για να μεταμορφωθεί κάποιος σε καρναβάλι.
Στη συνέχεια με κέφι και έντονη διάθεση για πειράγματα τόσο τα καρναβάλια όσο και οι οικοδεσπότες που τα δέχονταν στο σπίτι περνούσαν πολύ όμορφα. Άλλοι άλλαζαν τη φωνή τους, άλλοι έμεναν βουβοί, άλλοι επιδείκνυαν τα "πλουμιστά" στολίδια τους. Στο τέλος έφθανε η ώρα της αποκάλυψης, αν δεν είχαν καταφέρει οι οικοδεσπότες να τους γνωρίσουν.
Η μικρή επίσκεψη τέλειωνε με ένα μικρό κέρασμα. Και η παρέα ξεκινούσε για άλλα σπίτια, για άλλους γνωστούς ή συγγενείς που περίμεναν.
Και φανταστείτε τι γινόταν όταν συναντιόνταν πολλές παρέες καρναβαλιών στο δρόμο...
