Η πλατεία του χωριού

Η πλατεία της Κάτω Καμήλας είναι επίκαιρο θέμα συζήτησης αυτή την περίοδο στο χωριό, καθώς πριν λίγο καιρό αποφασίστηκε η διαμόρφωση της πλατείας. Σε αντίστοιχο άρθρο της διαδικτυακής εφημερίδας των Σερρών Ανεξάρτητος η πλατεία αναφέρεται ως κεντρική, καθώς υπάρχουν και άλλες μικρότερες πλατείες στο χωριό. Από τους παλιότερους κάτοικους του χωριού, αυτή θεωρούνταν ως η μοναδική πλατεία.

Μέχρι πριν λίγο καιρό και πριν αρχίσουν τα έργα, η πλατεία δέσποζε στο κεντρικότερο σημείο του χωριού. Μπορείτε να τη δείτε στη φωτογραφία αριθμός 8 στην ιστοσελίδα Airphotos πατώντας εδώ .

Χαρακτηριστικό της "παλιάς" πλέον πλατείας ήταν το μακρόστενο οβάλ σχήμα της και το μεγάλο μήκος της. Στο εξωτερικό της τμήμα ήταν στρωμένη με πλάκες πεζοδρομίου. Σ' αυτό το τμήμα συνήθιζαν και συνηθίζουν -αν και πολύ λιγότερο- οι κάτοικοι να περπατούν κάνοντας "κύκλους", η γνωστή "βόλτα" όπως ονομάζονταν από τους παλιούς. Το εσωτερικό τμήμα του μεγάλου οβάλ, που ήταν περιφραγμένο με χαμηλά σιδερένια κάγκελα, φιλοξενούσε τα τελευταία χρόνια το Ηρώο του χωριού, κάποια σιντριβάνια καθώς και μικρούς θάμνους και χώρους πράσινου.

Πριν αρκετά χρόνια στο εξωτερικό μέρος της πλατείας από την πλευρά του δημοτικού σχολείου είχε κατασκευαστεί και μια πετρόχτιστη βρύση.

Τα παλιότερα χρόνια

Τα παλιότερα χρόνια η πλατεία, αν και είχε την ίδια κεντρική μορφή, δηλαδή ήταν στρωμένη με πλάκες πεζοδρομίου στο εξωτερικό της τμήμα, διέφερε πολύ από την τελευταία της μορφή. Το εσωτερικό της τμήμα δεν ήταν περιφραγμένο με καγκέλα, δεν είχε συντριβάνια, το Ηρώο βρισκόταν στην παλιά του θέση -δηλαδή στην αυλή του δημοτικού σχολείου- και αντί για πράσινο και θάμνους υπήρχε μόνο χώμα. Έτσι η εύκολη πρόσβαση σ' αυτόν αλλά και το χώμα τον έκαναν ιδανικό χώρο για τα παιχνίδια των παιδιών. Το κυνηγητό ήταν το αγαπημένο τους.

Ακόμη παλιότερα

Ακόμη παλιότερα η πλατεία είχε μια εντελώς διαφορετική εικόνα που έχει μείνει χαραγμένη στις μνήμες των μεγαλύτερων κατοίκων. Ο κεντρικός δρόμος του χωριού "δημόσιος", όπως τον ονόμαζαν, δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος, αλλά ήταν χαλικόδρομος.  Σύμφωνα με τα λεγόμενα μάλλον και ο δρόμος της πλατείας ήταν χαλικόδρομος. Όμως τα πολλά νερά, συχνά δημιουργούσαν λασπόνερα και ο δρόμος της πλατείας γίνονταν δυσκολοπερπάτητος. Μερικές φορές οι "περιπατητές" της, τα νεαρά κορίτσια κυρίως βούλιαζαν μέσα σ' αυτές. Κάποτε φορούσαν και τα "λαστιχένια" τους παπούτσια για να μπορέσουν να περπατήσουν με ευκολία.
Η μεγαλύτερη δυσκολία εκείνη την εποχή εκτός της λάσπης ήταν και ο ελλιπής φωτισμός. Η πλατεία πριν έρθει το ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό φωτίζονταν μόνο από τα "λουξ" -λάμπες πετρελαίου- των καταστημάτων που την περιτριγύριζαν.

Τα μαγαζιά του χωριού που περιτριγύριζαν την πλατεία άλλαξαν και αυτά τη μορφή τους αλλά και τους ιδιοκτήτες τους με το πέρασμα του χρόνου.

Πηγές:

• Άρθρο της διαδικτυακής εφημερίδας των Σερρών Ανεξάρτητος
• Προσωπικές μνήμες
• Μαρτυρίες των οικείων μου